Mensenrechten: Waar ligt het middelpunt van zeggenschap over je ‘laatste wil’?
Benjamin Kirunda
Stel je voor: je bent 82, lichamelijk verzwakt, mentaal onhelder geworden in de loop van tijd, maar niet moe. Niet depressief, niet verward, mag je dan stoppen met leven? Of stel: je bent 55, eenzaam, vastgelopen en terminaal ziek als gevolg van een tumor, en overtuigd dat het zo niet verder hoeft. Moet de wet je dan beschermen tegen jezelf? En hoe moeten we dan kijken naar de situatie waarin het in eerdere gevallen wel wordt geaccepteerd vanwege ziekte of ouderdom, terwijl iemand lichamelijk gezond is, maar slecht ter been, sociaal geïsoleerd raakt en geen netwerk heeft dat kan meedenken of ondersteunen? Waar moet de maatschappij dan heen?
