Waarom Vancouver?
Van de ene op de andere dag besloot ik om op exchange te gaan. Omdat ik zowel Rechtsgeleerdheid als Criminologie studeer, was de keuze qua locaties ruim. Eerst keek ik nog, redelijk onschuldig, naar dichterbij gelegen bestemmingen, zoals Bologna en Lissabon, waar ik maar niet uit kon kiezen. Ik veranderde van gedachte toen iemand tegen me zei dat Canada ook wel heel interessant kon zijn. Zelf had ik hier nog niet naar gekeken, omdat ik dacht dat deze bestemming veel te duur zou zijn, maar eigenlijk bleken de prijzen vergelijkbaar met die van Nederland.
Aanvankelijk werd ik toegelaten tot mijn tweede keuze, Ottawa. Deze stad leek me heel leuk, maar wel zeer koud (in de winter kan het daar soms wel -30 graden worden!). Opeens werd ik gebeld met het nieuws dat er een plek vrij was gekomen aan de universiteit van mijn eerste keuze, Vancouver. Vancouver ligt aan de westkust van Canada, in de provincie British Columbia, grenzend aan de Verenigde Staten. Het is tevens de warmste Canadese stad, wat voor mij de doorslag geef. De temperatuur is het hele jaar door vergelijkbaar met die van Nederland. Mijn beste vriendin werd ook toegelaten via de UvA en samen hadden wij besloten om dit avontuur aan te gaan.
Simon Fraser University
Uiteindelijk ben ik mijn minor Criminologie gaan doen aan de Simon Fraser University. De minor Rechtsgeleerdheid is hier niet mogelijk, omdat rechten een vervolgopleiding is en geen bachelor. Veel criminologie studenten hebben dan ook als toekomstperspectief om rechten te studeren na hun bachelor.
Deze universiteit sprak mij aan door de zeer gerenommeerde ‘School of Criminology’. Onderzoekers die bekend zijn binnen de internationale criminologie zijn hier ook professor. Één van mijn professors was zo’n bekende onderzoeker. Tijdens het maken van mijn papers, waarbij ik veel onderzoek moest doen, kwam ik regelmatig zijn onderzoeken tegen. Op deze universiteit werken ze niet met minors maar met vakken, zo moest ik vier vakken binnen mijn eigen studierichting kiezen om genoeg punten te hebben. Deze vier vakken volg je een heel semester, vier maanden, lang. Dit is dus wel anders dan aan de VU, waar periodes maximaal twee maanden duren en je meestal maar twee vakken per periode volgt.
Onderwijs
Aan de manier van onderwijzen moest ik derhalve wel wennen. Omdat dit het eerste jaar was waarin het mogelijk was om via de VU naar Vancouver te gaan op exchange, kon ik niemand spreken over zijn of haar ervaringen met de universiteit. Ik moest het daarom zelf ervaren. Er was zeer veel keuze wat betreft de criminologische vakken, wat het proces nogal overweldigend maakte. De focus bij het kiezen lag vooral op vernieuwende vakken, die we niet op de VU hebben. Ik koos daarom voor vakken gericht op forensisch onderzoek, verschillende soorten moordenaars, seksuele misdrijven en overtreders hiervan, en de geschiedenis van misdaad in Canada. Allemaal hele interessante vakken, vond ik zelf.
De meeste vakken die ik volgde, hadden per week één hoorcollege en één werkgroep, zoals we dat ook gewend zijn bij de VU. Daarnaast had ik een vak dat alleen bestond uit ‘seminars’. Dat hield in dat we drie uur lang met de groep moesten discussiëren over de lesstof die we voor die week moesten bestuderen. Best interessant om eens op een andere manier naar de voorgeschreven lesstof te kijken. Qua hoeveelheid lessen was het dus wel ongeveer vergelijkbaar met Nederland. Dit had als gevolg dat ik elke woensdag vanaf half tien ‘s ochtends al weekend kon vieren.
De meeste vakken aan deze universiteit hangen niet alleen af van een eindtoets: de eindbeoordeling hangt tevens af van een presentatie, paper, mid-term-cijfer en participatie. Dit was zeker even wennen. Participatie hield bijvoorbeeld niet alleen in dat je bij de werkgroepen aanwezig was, maar ook daadwerkelijke deelname aan het onderwijs. Dit betekende dat je bij presentaties vragen stelde, meediscussieerde over de lesstof van de desbetreffende week en oplettende vragen stelde aan de docenten.
Toevallig had ik al mijn paper-deadlines in dezelfde week in november. Dit was dan ook een zware week. De papers gingen niet over eenvoudige onderwerpen. Omdat elk paper in het Engels geschreven moest worden, werd het er niet makkelijker op. Wetenschappelijk Engels kan soms erg lastig zijn. Met name bij het vak over forensisch onderzoek heb ik dit als lastig ervaren. Het schrijven van de paper en de presentatie hierover vond ik dan ook de lastigste opdracht. Voor alle vakken moest ik presenteren: in mijn eentje, voor een volle klas Canadezen, in het Engels. Super spannend natuurlijk, maar wel heel leerzaam. Ik heb ook echt gemerkt dat mijn Engels een stuk vooruit is gegaan gedurende mijn verblijf in Canada.
Campusleven
De Simon Fraser University heeft meerdere locaties binnen Vancouver: één in ‘down town’ en twee locaties die iets verder van de binnenstad liggen. De enige locatie met de mogelijkheid om op de campus te wonen was Burnaby. Dit is een campus bovenop de berg Burnaby, ongeveer een uurtje reizen van de binnenstad af met het openbaar vervoer. Omdat de campus bovenop de berg ligt, krijg je echt het gevoel van een minidorp. Wel een betonnen minidorp, want blijkbaar had de architect van deze campus geen ander materiaal tot zijn beschikking.
Op de campus zelf wonen vooral internationale studenten die allemaal in hetzelfde schuitje zitten als jij. Er werden aan het begin heel veel introductie-activiteiten georganiseerd met als doel andere exchange-studenten te ontmoeten. Je kon ook mensen leren kennen door naar huisfeestjes op de campus te gaan. Hierdoor heb ik wel weinig Canadezen leren kennen, ik merkte dat Canadezen voelden dat ze er weinig baat bij hadden om uitwisselingsstudenten te ontmoeten, omdat ze wisten dat deze ook weer zouden vertrekken, wat logisch is.
Vancouver zelf
Ondanks dat ik niet in de binnenstad woonde, ben ik er wel regelmatig geweest. Vancouver is een mooie stad met veel hoge gebouwen, maar ook een mooi groot park en een grote haven waar vaak cruiseschepen aanmeren. Omdat de stad aan het water ligt, heb je vanaf de waterkant prachtig uitzicht op de (vaak besneeuwde) bergen in het noorden.
De provincie British Columbia staat onder andere bekend om de mooie natuur. Dit heb ik zelf ervaren, aangezien wij bijna elk weekend wel een hike hebben gedaan in de natuur. We hebben prachtige blauwe meren gezien, onverwachts sneeuw aangetroffen bovenop bergen en hikes gedaan door bossen waar je op moest passen voor beren. Beren kunnen gevaarlijk zijn als ze zich aangevallen voelen en dus was dit elke keer weer erg spannend.
Al met al was dit een ervaring om nooit te vergeten: ik heb veel mensen leren kennen op de campus, mijn Engels is zeker vooruit gegaan, mijn perspectief op de wereld is weer een stukje verbreed en ik heb mijn ogen uitgekeken tijdens de prachtige hikes. Bovendien heb ik me geen moment alleen gevoeld. Ik kan het daarom ook iedereen aanraden om op uitwisseling te gaan!
